De tijd gaat soms snel.

Een aantal keren heb ik geprobeerd de dingen die me bezighielden vast te leggen, met de bedoeling daar een doorlopend verhaal van te maken. Dat bleek niet zo eenvoudig voor me. Het volgende stukje produceerde ik in de zomer van 2012.

Juli 2012

 

Inmiddels zijn er twee jaren voorbij gegaan. Verschillende keren heb ik geprobeerd dit verhaal levend te houden, door wat te gaan schrijven. Om de een of andere reden lukte het steeds niet. Soms te onzeker, of juist te zeker, soms te moe, soms te veel energie die anders aangewend moest worden. Nu eindelijk even ‘rust’. Rust om alles wat er de afgelopen paar jaar gebeurd is eens goed op een rijtje te zetten.

Ik zit nu in Oostenrijk en merk dat er in vergelijking met twee jaar geleden fysiek wel het een en ander veranderd is. Ik heb meer last van vermoeidheid en merk dat de polyneuropathie verergerd is. Het valt nu pas goed op, nu ik even helemaal niets ‘moet’.

De afgelopen twee jaren zijn heel wisselend verlopen. Al vrij snel leek het dat de ziekte zich in een verhoogd tempo verergerde. Nadat ik te horen had gekregen dat er ingegrepen moest worden, omdat het anders waarschijnlijk snel afgelopen zou zijn met me, werd ik voor over te gaan tot behandeling onderzocht op andere zaken. Er bleek een plekje op mijn rug te zitten dat er verdacht uit zag. De hematoloog vertrouwde het niet en schakelde een dermatoloog in. Dezelfde middag kreeg ik te horen dat het er niet goed uit zag en dat de plek onmiddellijk weggehaald moest worden. Dat werd op mijn aandringen uitgesteld naar de volgende dag. Ik moest wel rekening houden met opname in verband met de bloedingen die zouden kunnen doorduren.

Ik merkte dat ik nu zelf de regie in handen genomen had, en dat gaf ondanks dit rotscenario een goed gevoel.

Het werd tijd om wat meer mensen te informeren, onder andere mijn jongste dochter.

Gelukkig bleek een opname niet nodig en werd de behandeling van de NHL uitgesteld. Een goeie zaak, omdat een paar weken later bleek dat de huidkanker de rare waarden in mijn bloed veroorzaakt had, die mijn hematoloog zo verontrustte. De huidkanker was, zo bleek achteraf bijzonder agressief, maar werd gelukkig nergens anders op mijn lijf waargenomen.

Nu ik dit zo neer typ bemerk ik dat bovenstaande al een jaar eerder heeft plaatsgevonden. Nou ja, 2009, 2010, het maakt niet uit, en dan had ik ook maar wat eerder moeten beginnen met bijhouden van de gebeurtenissen.

Na bovengenoemd intermezzo werd me steeds meer duidelijk, dat ik er aan moet gaan wennen dat er onverwachte ingrijpende dingen met mij kunnen gebeuren, en dat ik daar rekening mee moet gaan houden.

Dat laatste is lastig maar is in de afgelopen jaren een pijnlijke realiteit geworden. Soms kun je de hele wereld aan, het volgende moment is het strikken van je schoenveters topsport geworden.