Gister ben ik in Haren geweest.
Lotgenotencontact. Ik moet altijd behoorlijk vroeg mijn bed uit om op tijd te
komen. Om 20 voor 8 ging ik de deur uit en was maar net op tijd (9 uur) in
Haren. Voor de volgende keren hebben we afgesproken om pas om half 10 te
beginnen.
Deze lotgenotengroep behandelt niet
gestructureerd een aantal thema’s, maar speelt in op de zaken die bij de
verschillende deelnemers actueel zijn. Er is behoorlijk veel ruimte om je zegje
te doen en ook wordt met name de emotionele kant van wat je bezig houdt
belicht. Het is voor mij een rustpunt geworden, een plek en een moment waarop je even tot de bodem van je eigen gevoelens kunt gaan. Het is er veilig, je problemen worden herkend, erkend en serieus genomen. Toch is het nog steeds moeilijk om gevoelens totaal de kans te geven eruit te komen. Het lukt gelukkig steeds beter.
Ik loop al jaren tegen steeds hetzelfde probleem aan: ik geef me zelf niet de kans om emoties een rol te laten spelen. Dat ik nog steeds in gevecht ben met de ziekte speelt hierin een belangrijke rol, maar ook mijn verleden is prominent aanwezig.
Emoties worden wel geuit en soms gaat dat heel ver, maar dat gebeurt altijd in de veilige setting, waarbij niemand aanwezig is. Het is ook wel duidelijk hoe die emoties te laten komen, maar delen met anderen is er niet bij. Dat laatste heeft waarschijnlijk te maken met mijn gevoel van teleurstelling in de mensen die ik dacht te kunnen vertrouwen. Ik gaf me zelf in het verleden ook nog eens de schuld van dat wantrouwen. Gelukkig is dat nu over en kan ik nu dit wantrouwen neerleggen waar het hoort. Sommige mensen zijn gewoon onbetrouwbaar. Klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten