De laatste vakantiedagen gaven me een
wat onzeker gevoel. Ik weet dat ik zelf kan beslissen of ik terug ga naar
Nederland of niet. Ik heb wel wat getwijfeld, maar uiteindelijk besloten om
naar Nederland af te reizen. Gewoon weer proberen aan het werk te komen en ook
gewoon naar de contactgroep. De laatste avond hebben we met de hele groep
gegeten. Best lastig om te reserveren voor 14 personen. Het werd ook nog
behoorlijk laat. Op vrijdag ben ik om kwart voor tien vertrokken. Ik heb het
rustig aan gedaan op de weg. Bij Oberhausen begon het te stortregenen. ’s
Avonds om half negen was ik thuis. Een reistijd van elf uur en drie kwartier. Wat
langer dan meestal, maar ik was totaal niet moe, en dat is als ik sneller rijd
vaak wel het geval. Onderweg had ik zo nu en dan wel even een knoop in mijn
maag, omdat ik me afvroeg hoe het er thuis uit zou zien. Dat heb ik nog nooit
gehad, en ik denk dat het komt omdat er in september weer op een nare manier een
stel geschiften mijn woning is binnengedrongen. Je weet nooit wat je te wachten
staat met deze onbetrouwbare en onberekenbare mensen. Het zal vast de oorzaak
zijn van dat onzekere gevoel.
Als ik terug kijk op de afgelopen
twee weken houd ik er hoofdzakelijk een goed gevoel aan over. Jammer dat ik door
wat koortsperikelen niet aan skiën ben toegekomen, en ook jammer dat ik niet
naar Saalbach Hinterglem kon om James, Iris en de kinderen te ontmoeten omdat
me de energie ontbrak. Volgende keer beter. Ik heb, en dat vind ik erg prettig,
zo nu en dan weer gevoel in al mijn tenen. Ook heb ik het idee dat ik wat meer
conditie heb opgebouwd. Eind februari ga ik in ieder geval weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten