Zondagmiddag een lang gesprek gehad
met een vriendin van me. Ik was eigenlijk wel wat verbaasd dat het gesprek
nagenoeg alleen over mij, en mijn leven ging. Meestal komen de lopende dingen
aan de orde, en die gaan vaak niet over mij. Hoe dan ook, ik was eigenlijk wel
blij dat er een keer over zaken werd gesproken die onder mijn huid leven en
nauwelijks zichtbaar zijn. Met mijn therapeut en met de lotgenoten komen veel
dingen wel aan de orde en wordt er flink de diepte in gegaan. Maar in de grote
buitenwereld, nee daar zwijg ik meestal als het graf. Dit laatste is een
vervelend uitvloeisel van mijn verleden, waar zwijgen gewenst werd. Ik heb dat
aardig onder de knie gekregen. Dat ik me zelf daarmee behoorlijk tekort doe,
daar ben ik me nog niet zo lang van bewust. Dat ik met dit gedrag mezelf pijn
doe besef ik heel goed, maar tot nog toe vond ik deze pijn ondergeschikt zijn
aan de problemen die anderen hebben. Ik heb een behoorlijke expertise opgedaan
in het camoufleren van deze gevoelens. Ik heb het ook altijd een van mijn
kwaliteiten gevonden zo te handelen. Anderen hebben daar vaak dankbaar ge- en
misbruik gemaakt. Wat eigenlijk nauwelijks iemand wist was dat ik de emoties,
die er wel degelijk waren, in mijn eentje de ruimte heb gegeven. Ook dat heb ik
steeds als een kwaliteit ervaren. Deze handelwijze heeft wel een aantal
voordelen, maar het grote nadeel, de positie van afgezonderd raken van de
buitenwereld begint nu zwaarder te wegen. De ziekte speelt daarin een heel
belangrijke rol. Je merkt zo nu en dan dat je in je eentje te veel van jezelf
vraagt als je deze ziekte weerstand wil bieden. Toen de vraag welke rol mijn
kinderen en met name mijn jongste dochter daarin gespeeld hebben kreeg ik het
emotioneel even lastig. Ik besef me en deed dit al steeds dat zij nu net dat
zetje was dat me altijd positief hield, ook als het even fysiek slecht ging.
Dat valt nu weg en hier heb ik het enorm moeilijk mee. Ik kreeg te horen, dat
ik toch eigenlijk wel steeds geweten heb dat het steeds de bedoeling van mijn
ex is geweest me te raken waar ik het meest kwetsbaar ben. Mijn jongste
dochter. Natuurlijk wist ik dat, maar ik had steeds het idee dat ik het, zij
het met moeite, toch steeds weer voor elkaar zou krijgen. Het was me donders
goed bekend dat mijn ex onze dochter als wapen tegen mij inzette. Iedereen zag
het. Ik had echter nooit verwacht dat ze mijn dochter zo ver zou kunnen krijgen
dat die op mij is gaan vuren. Mijn vriendin keek me meewarig aan en zei me dat
ik toch al die tijd geweten heb dat mijn ex over lijken zou gaan. Ze benoemde
even een paar acties, en ik moet toegeven, die vrouw is inderdaad slecht
nieuws. Dat mijn dochtertje op deze maner misbruikt wordt interesseert deze
vrouw niets, kreeg ik te horen, omdat mijn ex maar één optie heeft. Dat ik mijn
dochtertje steeds buiten schot heb gehouden viel me te prijzen, vertelde mijn
vriendin. Dat je nu moet loslaten omdat je er geen energie meer voor hebt om
door te gaan moet ik me zelf niet verwijten. Ik doe dat ook niet. Het valt
alleen niet mee ergens anders die positieve boost te vinden die mijn kleine
meiske voor me was.
Uiteraard kom je op onderwerpen als,
hoe je leven verder in te richten, op welk moment vind ik dat behandeling dan
maar moet, onder welke omstandigheden wil ik niet behandeld worden, wie laat ik
toe me te ondersteunen. Allemaal zaken die te maken hebben met doodgaan of
juist niet doodgaan. Je zou denken dat dit toch wel wat vervelende dingen zijn
om over te praten, maar ik heb er geen enkele moeite mee. Zoals iedereen ga ik
een keer dood. Dat moment is voor mij misschien wel dichter bij dan ik zelf
vermoed, maar het kan ook zo nog een hele tijd duren. Het is juist dit stukje
onzekerheid dat zo lastig is. Ik heb een paar jaar geleden voor mezelf al eens
duidelijk afgebakend waar bij de grenzen liggen. Maar als de tijd vordert, en
dus ook de ziekte, verschuiven de grenzen. De leefomstandigheden spelen ook een
belangrijke rol heb ik nu gemerkt.
Gelukkig hebben we ook nog over wat
andere zaken gesproken. Ik heb wel een goed gevoel overgehouden aan dit
gesprek.
Ik heb bewust geen namen genoemd in
dit verslag om geen mensen in verlegenheid te brengen. De insiders zullen
echter wel weten welke personen bedoeld zijn. Het zij maar zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten