Langzaam weer wat beter.

Er zijn naast mensen die me vragen, waarom er zo veel persoonlijke zaken op dit blog staan, ook mensen die me vragen waarom ik over een aantal zaken zo gedetailleerd schrijf. “Het heeft toch geen enkele relatie met de ziekte?”, kreeg ik te horen. Het is jammer dat zo iemand niet goed begrijpt waarom en voor wie ik dit blog schrijf. Voor lotgenoten zijn het juist die soms kleine details die herkend worden en de uiteenlopende reacties die de verschillende betrokkenen ervaren kunnen heel leerzaam zijn. Het zijn namelijk vaak de reacties op alledaagse zaken, die ervoor kunnen zorgen dat je als patiënt uit balans raakt. En in balans blijven is één van de voorwaarden om, op een voor patiënt en omgeving op een goede manier met het ziek zijn om te gaan.

Maar weer even per dag.

Woensdag. Ik moest naar mijn werk. Ben wat later gegaan, omdat ik gister wat langer ben doorgegaan. ’s Middags naar de golfbaan. Het ging erg goed. Ik heb nauwelijks last van mijn rechtervoet. Ben wat langer blijven hangen. Er kwam iemand om te vragen of ik niet een taak binnen de vereniging wil. Op zich wil ik dat wel, maar nu even niet. Ik wil me trouwens ook niet binden.

Donderdag. De nacht is goed verlopen. Eerst boodschappen gedaan, daarna mijn ontslagbrief geschreven. De middag heb ik op de golfbaan doorgebracht. Een ronde gespeeld met een bekende. Naast heel goede dingen ging het ook wel eens even mis. Golfen blijft een moeilijk spel. Aan het eind van de middag werd ik gebeld door mijn zoon. Hij herinnerde mij er aan dat zijn partner morgen jarig is. Hij vroeg zich af of het wel verstandig is voor mij om te komen in verband met mijn verminderde immuunsysteem. Het oudste kind van zijn partner heeft een nare ontsteking. Ook zijn oren zijn geïnfecteerd. Ik heb hem meegedeeld dat ik toch kom. Ik kan niet alle riskante situaties altijd ontlopen, dus ga ik gewoon. Ik blijf wel een beetje uit de buurt van het jongetje. Geen nare gevolgen gehad van de ronde golf spelen.
Vrijdag. Eerst naar mijn werk geweest. Heb niet veel uitgespookt. ’s Middags naar Heerenveen geweest naar Kaj en Anita. De ziekte van Anita’s  oudste is ernstiger dan gedacht. Puistjes in zijn gezicht en zijn oren waren zichtbaar ontstoken. Maandag gaan ze naar de KNO arts. De avond kreeg ik wat voortekenen van een koortsaanval. Dat is wel eigenaardig, heb er net een gehad, en meestal zit er veel meer tijd tussen dergelijke aanvallen. Ben vroeg gaan slapen.
Zaterdag. Een lange nacht gemaakt, die goed verliep. Meestal heb ik ’s morgens wel wat last van mijn rechterbeen. Vandaag helemaal niet. Ik was er erg blij om. Pijnvrij en geen beperkingen. Jippie. Zou ik weer op de goede weg zijn? In ieder geval blijven genieten van dit goede gevoel. ’s Middags wezen golfen met Fokje.  Ging allemaal prima. De avond verliep zoals de dag: een goed gevoel. Om een uur of half twaalf werd ik opgeschrikt door het schommelen van mijn woonboot. Even later kwamen er twee brandweerwagens aan aan de overkant van het water. Het bleek dat er een auto de gracht in gereden was. Ik ben er heen gegaan. Gelukkig zat er niemand meer in de auto. Hij was van de parkeerplaats zo de gracht in gereden bleek later. De overbuurvrouw geholpen met haar schip. Het moest gedeeltelijk losgemaakt worden van de wal en later, nadat de auto uit het water was gehaald,  natuurlijk weer vastgemaakt. Koffie gedronken bij de overbuurvrouw. Dat was niet zo handig midden in de nacht. Ik sliep daarom ook pas na 3 uur.
Zondag. Redelijk op tijd wakker. Besloot het vandaag rustig aan te doen. Wel weer voorzichtig mijn trainingsschema opgepakt. In de loop van de avond kreeg ik de verwachte koortsaanval. Niet erg, maar wel wat langer dan normaal. Ben begonnen met wat informatieve filmpjes op dit blog te zetten.
Maandag. Doodop werd ik wakker. Dat is niet verontrustend, want dat gebeurt steeds na een koortsaanval. Ik besloot niet naar het werk te gaan. Gelukkig blijft de polyneuropathie grotendeels weg. Ik voel me er goed onder. De dag gebruikt om wat filmpjes te zoeken en op dit blog te zetten. Nou moet ik ze alleen nog bij elkaar zien te krijgen onder een apart kopje. Hoe dat moet weet ik niet precies. Maar even hulp vragen.

Wordt vervolgd.