Tja, had ik nog maar net aangegeven
het even rustig aan te doen op dit blog omdat er betrekkelijke rust is rond
mijn persoontje en het ziekteproces en dan gebeuren er gelijk weer zaken die
deze situatie weer veranderen. Twee dingen. Eén, een koortsaanval die me tot
actie dwong en twee, een bericht van een vriendin/lotgenote.
Om maar met het eerste te beginnen.
Afgelopen woensdagnacht werd ik wakker en bleek dat ik koorts had. Dat gebeurt
wel eens, maar deze keer was de koorts wat hoger en overschreed een grens,
waarop ik contact met het ziekenhuis moet opnemen. De donderdagochtend had ik
nog steeds te hoge koorts. Ik heb uiteindelijk met de afdeling van mijn
behandelend arts gebeld, en kreeg te horen dat ik gelijk langs moest komen. In
het ziekenhuis heb ik geen dokter gezien, maar werd de controle en de
voorgestelde handelwijze door een verpleegkundige gedaan. Gelukkig zakte de
koorts in de loop van de ochtend en was verdere actie niet nodig. Wel weer
bloedprikken natuurlijk en ik kreeg wat aanvullende instructies. Een vervelend
toeval? Ik weet het niet, en ik ga maar weer gewoon door waar ik gebleven was.
Hopelijk zijn de bloedwaarden stabiel gebleven. Maar ja, die uitslag zal nog
wat op zich laten wachten.
Gister regende het en ben ik met
Anita, Kaj en de twee kleintjes naar Monkey-Town geweest. Prachtig. Ik voel me
in zo’n situatie altijd weer een heel stuk jonger. Toen ik thuis kwam en de
mail nakeek, werd ik geraakt door een bericht van een lotgenote, die te horen
had gekregen dat het mis is, en dat er curatief geen behandeling voor is.
Palliatief aan de chemo’s, en dan maar hopen dat de boel geremd kan worden.
Gelukkig is ze erg positief, en wil ze zo veel mogelijk haar leven volgens haar
plan invullen. Eerst gaat ze nog op vakantie en zodra ze weer thuis is komen we
als groep bij elkaar. Een dag die met regen begon eindigde met figuurlijke
regen.
Vandaag scheen de zon weer.
Letterlijk, en ik zorg zelf wel voor de figuurlijke zon.
Wordt vervolgd.
