En weer verder.

Al behoorlijk lang heb ik hier niet geschreven. Dat heeft ook redenen. Ik heb er niet zo veel behoefte aan om steeds nadrukkelijk met mijn ziekte bezig te zijn, en er valt eigenlijk nauwelijks iets te melden betreft mijn ziek zijn, vandaar.

Ik ben voor mijn doen behoorlijk lang met vakantie geweest. Er was geen enkele noodzaak om thuis te zijn. Uiteindelijk ben ik toch naar huis gegaan. Er was en is nogal wat te doen aan klusjes aan mijn woonark. Het schilderen is inmiddels klaar. Nu het terras opknappen, maar dat ga ik heel rustig aanpakken.

Het traject bij het Behouden Huys heb ik inmiddels afgerond.  Blijft over een lotgenotengroep. Deze week komen we weer bij elkaar. Meestal is de ziekte niet het onderwerp van gesprek, maar zijn het juist de positieve dingen die je meemaakt die de boventoon voeren. Deze week zal het wat anders zijn denk ik, aangezien één van onze groep aan de verkeerde kant van de streep terecht is gekomen. De kanker is bij haar agressief geworden en er volgt alleen nog palliatieve behandeling. De afgelopen periode hebben we telefonisch en per mail al behoorlijk veel contact gehad over deze trieste ontwikkeling.

Twee weken geleden zou ik naar een reünie gaan, maar of de duvel het erom doet kreeg ik de avond ervoor behoorlijk koorts. Ik moest de volgende dag volledige rust houden. Wel jammer, maar ja dit soort zaken kan gebeuren.

Eind deze maand start ik nog in een andere contactgroep. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan.

Ik ben trouwens niet van plan me te gaan binden aan deze groep. Ik wil de vrijheid houden om weg te kunnen gaan wanneer ik dat wil. En ja, zodra ik hier klaar ben met mijn klusjes en verplichtingen ben ik weer weg.

In november moet ik helaas thuis zijn, i.v.m. controles in het ziekenhuis. Het enige dat daar vervelend aan is, is dat ik verder ga met een andere arts. Ik hoop dat ik met deze arts een soortgelijke band kan opbouwen als met mijn voorgaande. Realistisch, vertrouwend en vooral pragmatisch. Afwachten dus.

Wordt vervolgd.