Na nagenoeg een maand weg te zijn
geweest ben ik al weer zo’n twee weken thuis. Ik heb een fantastische periode
gehad in Oostenrijk. Ik heb, op een paar korte niet erge koortsaanvalletjes na,
geen enkele hinder gehad van mijn ziekte. Ik heb heerlijk kunnen skiën, en kan
ondanks een wat matige conditie nog met de besten van de groep mee. De feestdagen
waren ook erg leuk. De oud/nieuw-viering begon al op 29 december en ging door
tot 2 januari. Steeds buiten. Jammer dat de mensen met kinderen gebonden zijn
aan de schoolvakanties en dus vertrokken de meesten in het weekend na nieuwjaarsdag.
Daarna nog wel blijven skiën, maar in je eentje is het toch minder leuk. Aan
het eind was mijn conditie behoorlijk verbeterd. Even een paar foto’s om een
indruk te geven hoe zo’n wintervakantie op een camping eruit ziet.
Voorbereidingen voor oud en nieuw
Een witte kerst en jaarwisseling met.....natuurlijk een kerstboom
Weer thuis begint gelijk de drukte
van alledag. Verjaardagen, oppassen, bijeenkomsten, enzovoort. Afgelopen
weekend was Kiryan bij mij. Druk en vermoeiend, maar vooral erg leuk. In de
komende periode komt Mikael één of twee nachtjes bij me logeren. Wanneer is nog
niet duidelijk. Ik kijk er nu al naar uit.
Deze week drie bijeenkomsten, waarvan ik één heb gehad
te weten de doorlopende contactgroep van Het Behouden Huys. Eén van de leden is
twee weken geleden overleden. We begonnen daarom met een moment van bezinning
gevolgd door het luisteren naar een lied, dat vaak langs komt bij het
BehoudenHuys en ook op de crematie afgespeeld werd.
Zoals voor alle leden is het
duidelijk dat dit ons allemaal een keer te wachten staat, maar dit kwam wel
onverwacht snel. Voor haar zelf niet. Ze was er klaar voor. Het bericht van
haar overlijden was bij ieder wel erg hard binnengekomen. Ook omdat het als
onwezenlijk en vooral oneerlijk overkwam. Zo jong. We hebben het aansluitend gehad
wat dit voor gevolgen voor jezelf heeft. Wat zijn de elementen die deze
gevoelens bij jou veroorzaken. Het werd al snel duidelijk dat associaties een
belangrijke rol spelen. Wat ook wel aardig was, om te constateren is, dat
mannen vaak anders reageren dan vrouwen. Mannen hebben kennelijk minder of geen
problemen met het eindige van het eigen bestaan, en rekenen sneller af met de
zaken die het eigen overlijden veroorzaken. Eén van de vrouwelijke leden had
vooraf aangegeven te stoppen met deze groep. De impact van heftige zaken zoals
die nu gebeuren binnen de groep beïnvloedt haar te sterk. Het overlijden van
twee leden in zo’n korte tijd was wel de eye-opener voor haar. Wat binnen de
groep erg leeft is de veiligheid die gevonden wordt binnen de groep. Emoties
worden onmiddellijk begrepen, en ook het vermijden daarvan wordt haarscherp
herkend en ook uitgesproken. In je omgeving buiten de groep is dat vaak afwezig
en bestaat al snel de neiging de aandacht van het ziek zijn af te leiden. Ik
heb die neiging ook. We hebben het ook over de oorzaken gehad. Eén van de
belangrijkste is wel het gebrek aan vertrouwen in het begrip van de omgeving.
Een vertrouwen dat vaak erg beschadigd is door andere situaties. Ik herken dat
goed bij mezelf. Een inkijkje geven in de persoon die je zelf bent, dat door
anderen als wapen tegen je gebruikt wordt, is erg bedreigend en wordt daarom
vermeden. Ik weet er, door schade en schande wijs geworden, alles van. Binnen de groep is het muurtje dat je voor je
eigen bescherming om je heen gebouwd hebt nagenoeg niet aanwezig. Het blijft
wel een valkuil. Het daar bewust van zijn is al de helft van de oplossing.
Buiten de groep wordt dat lastiger, zelfs bij mensen die je toelaat in je
leven. Dit heeft ook te maken met (onnodige?) bescherming van de ander.
Voor één van de leden is het
voorlopig gedaan met wait-and-see. Ze heeft Kahler en kan gebaat zijn bij een
stamceltransplantatie. Vandaag begint het hele circus van beenmergpunctie,
biopten nemen, scans en dergelijke dat nagenoeg elke non-Hodgkin patiënt moet
ondergaan. Daarna volgt de terugplaatsing van gezonde eigen stamcellen en
chemotherapie. We hebben het, aangezien dit traject alleen bij haar en mij gevolgd
wordt, buiten de groep, over de komende periode van haar gehad. Het is een
vreemde gewaarwording, je gezond voelen, maar het niet zijn, en dan ziek te worden
gemaakt om weer beter te worden. Nou ja beter, stabiel is misschien een beter
woord. Voor mij zal een stamceltransplantatie er niet in zitten, aangezien er
geen effect zal zijn. Voorlopig is dit ook niet aan de orde trouwens, en ik
hoop dat dat zo nog lang zo zal blijven.
Donderdag ga ik met een groepje “zorgers”
uit het zorgteam waarin ik zat uit eten.
Vrijdag met de groep, die buiten het
Behouden Huys om door is gegaan, lunchen.
Als alles achter de rug is en ik weer
een kleinkind erbij heb, wat ook deze of komende week staat te gebeuren,
vertrek ik weer voor langere tijd naar Oostenrijk. De bedoeling is tot half
maart.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten