zondag 19 juni 2016

De draad weer oppakken

Goed, ik heb het idee dat ik, na het afgelopen ziekenhuisbezoek, weer op aarde ben geland. Het heeft me geholpen dat ik toch wel een aantal waardevolle, meelevende mensen om me heen heb. Wat me te wachten staat wordt me steeds duidelijker. Met name het contact met een van de lotgenoten heeft veel informatie opgeleverd, zodat ik nu ook beter begrijp wat de verschillende behandelmethoden inhouden. Ik hoorde van mijn uroloog dat bij de operatie de TUR-methode wordt toegepast, wat inhoudt dat de tumoren worden “weg-geschraapt”.  Deze methode wordt meestal toegepast als de tumoren zich niet hebben vastgezet in het spierweefsel, maar in het slijmvlies van de blaas. De opmerking van de uroloog, dat er waarschijnlijk goed te behandelen zou zijn, is me nu wat duidelijker. Dat de behandeling waarschijnlijk een aantal keren herhaald moet worden is me nu ook duidelijk. Het woordje “waarschijnlijk” uit de voorlaatste zin negeer ik dan ook maar. Ik ga er voorlopig van uit dat na de eerste behandeling er kan worden volstaan met een aantal spoelingen. Deze vorm van chemotherapie is direct gericht op de in de blaas aanwezige kwaadaardige cellen. Een pretje is het natuurlijk niet, maar het lijkt me peanuts als ik lees welke andere methoden er, ingeval dat noodzakelijk is, gehanteerd worden.
Wat me verbaast is dat ik nog steeds geen oproep heb gehad voor de ct-scan. Maandag maar even informeren.
Intussen heb ik mijn leventje weer opgepakt. Dat wil zeggen, vrijdagmiddag golfen en ’s avonds uit eten met een aantal oud-collega’s. Zaterdag ’s middags weer wezen golfen. Wat me verraste was, dat er nogal wat mensen op de club op de hoogte waren van mijn huidige situatie, terwijl ik maar in zeer beperkte kring bekend had gemaakt wat er aan de hand was. Men was nogal verbaasd, dat ik al weer op de club verscheen. Tsja, ik ben niet van plan thuis achter de geraniums te gaan zitten. Ik heb trouwens niet eens geraniums.
Toen ik zaterdagmiddag thuis kwam lag er een brief op de mat, met daarin de door mij verzonden verjaardagskaart voor mijn jongste dochter. Wel humoristisch, al was het waarschijnlijk niet als humor bedoeld, en ik beschouw het maar als een vaderdag-cadeautje. 
Volgende week komen mijn oudste dochter en haar kinderen naar Nederland. Ik zie er erg naar uit.
Vanmiddag met wat aardige mensen golfen, donderdag pak ik mijn vrijwilligerswerk weer op, en zo wordt alles weer een beetje zoals het was. Jammer dat de bloedingen weer begonnen zijn, al is het lang niet zo erg als eerder. De HB-waarde is volgens mij ook weer wat hoger, afgaand op minder duizeligheid en vermoeidheid. Slapen gaat gelukkig, zij het met onderbrekingen, goed, en mijn temperatuur is ook weer redelijk stabiel, wat zich vertaalt in weinig nachtelijke transpiratiebaden.

Mijn vakantieplannen heb ik voorlopig maar even in de koelkast gezet. Eerst maar afwachten wat me de komende periode te wachten staat.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten