Goed, ik heb het idee dat ik, na het
afgelopen ziekenhuisbezoek, weer op aarde ben geland. Het heeft me geholpen dat
ik toch wel een aantal waardevolle, meelevende mensen om me heen heb. Wat me te
wachten staat wordt me steeds duidelijker. Met name het contact met een van de
lotgenoten heeft veel informatie opgeleverd, zodat ik nu ook beter begrijp wat
de verschillende behandelmethoden inhouden. Ik hoorde van mijn uroloog dat bij
de operatie de TUR-methode wordt toegepast, wat inhoudt dat de tumoren worden
“weg-geschraapt”. Deze methode wordt meestal
toegepast als de tumoren zich niet hebben vastgezet in het spierweefsel, maar
in het slijmvlies van de blaas. De opmerking van de uroloog, dat er
waarschijnlijk goed te behandelen zou zijn, is me nu wat duidelijker. Dat de
behandeling waarschijnlijk een aantal keren herhaald moet worden is me nu ook
duidelijk. Het woordje “waarschijnlijk” uit de voorlaatste zin negeer ik dan
ook maar. Ik ga er voorlopig van uit dat na de eerste behandeling er kan worden
volstaan met een aantal spoelingen. Deze vorm van chemotherapie is direct
gericht op de in de blaas aanwezige kwaadaardige cellen. Een pretje is het
natuurlijk niet, maar het lijkt me peanuts als ik lees welke andere methoden
er, ingeval dat noodzakelijk is, gehanteerd worden.
Wat me verbaast is dat ik nog steeds
geen oproep heb gehad voor de ct-scan. Maandag maar even informeren.
Intussen heb ik mijn leventje weer
opgepakt. Dat wil zeggen, vrijdagmiddag golfen en ’s avonds uit eten met een
aantal oud-collega’s. Zaterdag ’s middags weer wezen golfen. Wat me verraste
was, dat er nogal wat mensen op de club op de hoogte waren van mijn huidige
situatie, terwijl ik maar in zeer beperkte kring bekend had gemaakt wat er aan
de hand was. Men was nogal verbaasd, dat ik al weer op de club verscheen. Tsja,
ik ben niet van plan thuis achter de geraniums te gaan zitten. Ik heb trouwens
niet eens geraniums.
Toen ik zaterdagmiddag thuis kwam lag
er een brief op de mat, met daarin de door mij verzonden verjaardagskaart voor
mijn jongste dochter. Wel humoristisch, al was het waarschijnlijk niet als
humor bedoeld, en ik beschouw het maar als een vaderdag-cadeautje.
Volgende week komen mijn oudste
dochter en haar kinderen naar Nederland. Ik zie er erg naar uit.
Vanmiddag met wat aardige mensen
golfen, donderdag pak ik mijn vrijwilligerswerk weer op, en zo wordt alles weer
een beetje zoals het was. Jammer dat de bloedingen weer begonnen zijn, al is
het lang niet zo erg als eerder. De HB-waarde is volgens mij ook weer wat
hoger, afgaand op minder duizeligheid en vermoeidheid. Slapen gaat gelukkig,
zij het met onderbrekingen, goed, en mijn temperatuur is ook weer redelijk
stabiel, wat zich vertaalt in weinig nachtelijke transpiratiebaden.
Mijn vakantieplannen heb ik voorlopig
maar even in de koelkast gezet. Eerst maar afwachten wat me de komende periode
te wachten staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten