De zaak komt plotseling in een
stroomversnelling. Vorige week was ik bij mijn huisarts. Hij stelde vast dat de
behandeling tot nu toe geen effect had gehad, maar dat de symptomen alleen maar
waren verergerd. Hij controleerde gelijk mijn HB-waarde en zag dat die in een
periode van drie weken met dertig procent was gedaald. Ver onder het
aanvaardbaar minimum. Hij besloot om meteen contact op te nemen met de uroloog
en deze te bewegen om onmiddellijk in actie te komen. De afspraak die op 21
juni stond is verplaatst naar de volgende dag, 8 juni.
De volgende dag zat ik dus bij de
uroloog. Gelijk een urine- en
bloedonderzoek gedaan. Er zaten inmiddels bloedstolsels in mijn urine. Advies:
zo veel mogelijk drinken. Als het plassen niet meer gaat, meteen langskomen om
de blaas te laten spoelen. Gelukkig is het zover niet gekomen. Er werd
afgesproken om een cystoscopie te doen en een ct-scan te laten maken. Beide
zaken heb ik vorig jaar al eens meegemaakt, dus ik weet wat me te wachten staat.
Verder werd me meegedeeld, dat er een verdenking op een blaastumor bestond. De
rest van de week was het afwachten geblazen. Zaterdag toch naar de golfbaan
geweest en zelfs in een laag tempo een rondje gespeeld. Het ging natuurlijk
voor geen meter. Ik had het idee dat ik geen last had van vervelende gedachten,
maar kennelijk is er op de achtergrond toch wat onrust aanwezig. De dag ervoor
ben ik nog in Groningen geweest en ben daar met mijn eerste lotgenotengroepje wezen
lunchen. Eén van hen heeft blaaskanker (in remissie) en ik kreeg behoorlijk wat
informatie.
Vandaag, 15 juni was ik aan de beurt
voor de cystoscopie. Mijn zoon was mee. Het werd al gelijk duidelijk: er zitten
een aantal tumoren in mijn blaas. De bloeding is gelukkig gestopt. Bij het
gesprek dat volgde na het onderzoek, waarbij mijn zoon aanwezig kon zijn, kreeg
ik te horen dat ik blaaskanker heb, dat nog niet duidelijk is of de tumoren
kwaadaardig zijn en dat afhankelijk daarvan en hoe die tumoren zich genesteld
hebben er mogelijkheden zijn om curatief te behandelen. En zo niet, dan zie ik
wel weer verder. Voorlopig staat er nog een ct-scan op de rol om te zien of er
nog andere gekke dingen aan de hand zijn, en heb ik afspraken met anesthesist
en de verpleegafdeling en moet ik verschijnen op het medicatiespreekuur. Het normale
gedoe dus. Daarna volgt er een operatie en wordt bekend hoe het verder zal
gaan.
Tsja, daar sta je dan. Het gesprek
met de uroloog hakte er wel even in, maar tijd om het te laten bezinken was er
niet meteen. Eerst moest ik nog naar de verschillende afdelingen om afspraken
vast te leggen. Daarna kon ik het ziekenhuis uit. We hebben even op een bankje
gezeten, en daar kon ik me wel wat overgeven aan de emoties die dit toch met
zich meebrengt. Gelukkig sta ik weer met beide benen in de realiteit en besef
dat aandacht besteden aan de zaken die kunnen, beter is dan blijven piekeren. Daar
dus maar mijn aandacht op richten, en zorgen dat ik conditioneel weer fit
wordt. Al met al een bijzondere dag, deze 15de juni, nota bene de
verjaardag van mijn jongste dochter. Daarom heb ik maar een fles wijn open
getrokken om dat heuglijke feit te vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten