We zijn weer een aantal dagen verder,
en langzamerhand begint de nieuw ontstane situatie goed tot me door te dringen.
De wait-and-see periode is voorlopig
afgesloten. Er gaat ingegrepen worden, al gebeurt dat op een heel andere manier
dan die waarop ik me had ingesteld. Mijn hematoloog had me al eens verteld, dat
er tijdens het wait-and-see zich iets kan ontwikkelen dat zich buiten het
gezichtsveld van de hematologie bevindt, en dat ik daar rekening mee moest
houden. Tsja, daarvan heb ik me steeds geprobeerd een beeld te vormen, en kon
me eigenlijk niets voorstellen bij die gedachte. Nu er een andere vorm van
kanker is vastgesteld verandert er toch veel. De onzekerheid, die ik eigenlijk
niet zozeer had, is nu volop aanwezig. Er ontstaat een gevoel van je willen
verzetten, terwijl je weet dat er eigenlijk niets is dat je kunt doen. Het
vertrouwen in je eigen lijf heeft een behoorlijke knauw gekregen, en dat
vertrouwen moet eigenlijk wel weer terug komen. De regie over wat er gaat
gebeuren is ook grotendeels weg.
Gister moest ik voor een ct-scan om eventuele
bovenliggende zaken op te sporen. Ik had er geen goed gevoel over vooraf. Dit
werd ingegeven door de pijntjes die ik maar steeds voel en mijn in snel tempo
veranderende conditie. Het ene moment kan ik nog geen honderd meter lopen, de
volgende dag loop ik nagenoeg probleemloos 10 kilometer. Ik had daarom besloten
om voorlopig maar even niet aan golfwedstrijden mee te doen. Ook heb ik me
afgemeld voor het senioren-clubkampioenschap. Ik ervaar dat als een nederlaag,
en heb er wel wat moeite mee om dit te accepteren. Maar ja, wel meedoen en dan
ontdekken dat je te veel hooi op je vork hebt genomen is natuurlijk ook
teleurstellend. De ct-scan duurde veel langer dan vooraf gezegd was. Ook dat was
de bevestiging van mijn vervelend gevoel. ’s Avonds ben ik naar Haren, lotgenotengroep,
geweest. We hadden besloten wat meer thematisch te werken, n.a.v. zich
aandienende situaties. Acceptatie, onzekerheid, vertrouwen in je lijf en omgaan
met teleurstelling werden de gespreksonderwerpen. Deze onderwerpen waren eerder
al, zij het niet zo specifiek, regelmatig aan de orde geweest. Het zijn
onderwerpen, die een belangrijke rol spelen in je leven, maar die vaak
ondergesneeuwd raken door de gang van alledag. Duidelijk werd, dat ieder
eigenlijk met dezelfde problemen rondloopt, en dat ieder zijn eigen manieren
heeft gevonden hoe hiermee om te gaan. Dat daarbij een aantal valkuilen op de
loer ligt werd ook duidelijk. Die valkuilen bij jezelf herkennen is vaak niet
zo gemakkelijk. Ik heb ze ook. Het niet in acht nemen van pijntjes of niet
kunnen vasthouden van lichaamstemperatuur en de oorzaken verdoezelen zijn er
voorbeelden van in mijn geval. Aan de andere kant is het ook niet handig om elk
pijntje te relateren aan je ziek zijn. Met andere woorden, er ontstaat een onzekerheid,
die je niet wilt. Die onzekerheid is vaak voor de buitenwereld niet zichtbaar.
Daar iets aan doen is moeilijk. Ook het accepteren van die onzekerheid is
lastig. Bij mij is er wel een knop om gegaan. Mijn onzekerheid mag er zijn, is
niet vreemd, het mag last veroorzaken en het mag om aandacht vragen. Ooit heb
ik besloten om de kanker in mijn lijf niet als mijn vijand, die moet worden
bestreden, te beschouwen, maar eerder als een vriend die om aandacht vraagt en
die ik ook die aandacht moet geven. In de wait-and-see periode was dit goed te
doen. Nu de situatie veranderd is, is mijn houding hierin veranderd. Het is
even geen vriend meer, maar dat gaat het wel weer worden, als mijn lijf ophoudt
me voor de gek te houden. Dat is dan ook mijn optie , waar ik de komende tijd
mee bezig wil zijn. De Klaas die hoofdzakelijk gezond is, en ook wel een beetje
ziek, die weer volop geniet van de dingen die kunnen, en niet steeds
geconfronteerd wordt met zaken die (even) niet meer gaan moet eigenlijk weer op
de voorgrond komen. Ik denk dat me dat gaat lukken, al zal ik wel even door een
mand met zure appels heen moeten bijten.
Vannacht ging het niet erg goed. Ik
had nogal wat pijn in mijn buik en dat hield me behoorlijk uit de slaap.
Gelukkig gaat het nu wat beter, al ben ik wel moe.
Volgende week heb ik nog een aantal
afspraken in het ziekenhuis, waarbij de afspraak met de anesthesist de
belangrijkste is. Deze zal me tot operabel moeten verklaren. Ik denk dat het
wel zal loslopen, maar dan moet de hematurie, het bloedplassen, wel stoppen.
Dit vreet energie, en die energie heb ik eigenlijk nodig om goed te herstellen.
Afwachten maar.
Via een ander kanaal kwam ik een paar
filmpjes tegen, die misschien wel herkenbaar zijn voor mensen die te maken
hebben met lymfklierkanker. Voor mij zijn ze dat in ieder geval wel. Ik plaats
ze maar even hieronder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten