Het is nu 30 juli, en in de afgelopen
periode is er nogal wat met me gebeurd. Zaterdag 16 juli kreeg ik ’s nachts
enorm last van mijn blaas. Het plassen ging totaal niet meer. Gevolg, de hele
nacht niet slapen en op mijn kop gestaan van de pijn in mijn buik om tenslotte
op zondagochtend om 7 uur op de eerst hulp van het ziekenhuis te belanden. Daar
hebben twee artsen een poging gedaan om het plassen weer mogelijk te maken en
eventuele stolsels weg te halen. Dat lukte gedeeltelijk. Besloten werd om me met
pijnstillers naar huis te sturen omdat de volgende dag de operatie gepland
stond en ik zo mijn spulletjes voor de opname bij elkaar kon zoeken. De maandag
was ik al om half zeven in het ziekenhuis en dik een uur later lag ik op de
operatietafel. Drie uurtjes later was alles achter de rug en lag ik al weer
monter op mijn bed in een zaaltje met nog drie andere mensen. ’s Avonds kwam de
uroloog langs en vond dat ik er goed doorheen gekomen was. De tumoren zijn
verwijderd, maar…. er was ook iets anders ontdekt. Vanuit één van de urinewegen
vanaf de nieren kwam bloed. Dat zou nog onderzocht moeten worden. De dag was
verder één groot drama: blaasspoelingen, wat een hel, gedurende de hele dag en
aan het eind nog even een chemospoeling. Gelukkig komt aan zoiets ook weer een
eind.
De volgende ochtend kreeg ik van de
uroloog te horen dat ik naar huis mocht. Ik belde mijn zoon, die me in het
begin wat zou helpen. Toen ik weer terug kwam op mijn kamer kreeg ik van de
verpleegkundige te horen dat er toch besloten is dat ik nog een nacht extra zou
moeten blijven, aangezien mijn nierfuncties niet oké bleken te zijn. Dat was
wel even balen. Maar goed, het is niet anders. De volgende dag bleek dat de
nierfuncties in plaats van verbeterd, verslechterd waren. Op deze manier kon ik
niet naar huis. Besloten werd om nog één nacht te wachten om te zien of er
spontaan herstel zou optreden, anders zou een ingreep noodzakelijk zijn. Ook
bleek mijn HB enorm te zijn gezakt. Maar ja wat wil je, vanaf eind april
permanent hematurie. De ochtend erna bleek dat er geen verbetering, maar
verslechtering was, en dus werd er besloten om diezelfde ochtend nog via een
operatie onder plaatselijke verdoving stents in de urinewegen tussen nieren en
blaas te plaatsen. Na een kwartiertje kwam de uroloog met de mededeling dat hij
ging stoppen. Plaatsing op deze manier was niet mogelijk gebleken. Ik kreeg te
horen dat dezelfde dag nog, onder narcose, deze ingreep nog eens te wagen. Om
vijf uur was ik aan de beurt. Er was ook geconstateerd dat mijn HB bleef zakken, zodat
een bloedtransfusie noodzakelijk was. Aan het eind van de dag was ik aan de
beurt, en kwam ik na de operatie ook aan de bloedtransfusie. Op de
uitslaapkamer ging het een beetje mis met me. Ik kreeg last van blaaskrampen.
De anesthesist besloot om morfine toe te dienen, maar de blaaskrampen bleven
terugkomen en werd er besloten een meer
specifieke medicatie toe te dienen. Dat hielp gelukkig.
De volgende dag kreeg ik te horen dat
het plaatsen van de stents maar bij één nier was gelukt. Besloten werd om af te
wachten of de nierfunctie nu zou verbeteren. Dat gebeurde helaas niet. Het werd
alleen maar slechter. Op zondagavond kreeg ik te horen dat het kreatinine in
mijn bloed meer dan tien keer de maximale waarde had overstegen en werd
besloten om de volgende dag weer te gaan opereren, om een ander soort stent in
te brengen. Maandagavond om zeven uur was ik aan de beurt. Ik had te horen
gekregen dat als deze poging ook niet zou lukken men mij tijdens de operatie om
zou draaien en via de rug een stent in te brengen. Dezelfde avond kreeg ik te
horen dat het via de rug gelukt was. Op dinsdag bleek dat het kreatininegehalte
gezakt was. Ook mijn HB begon weer lichtjes te stijgen. Nu afwachten of dit
zich dit zou doorzetten. Ik moest daarom de rest van de week in het ziekenhuis blijven
om de zaak in de gaten te houden. Vandaag was het zo ver dat men het
verantwoord vond om mij naar huis te laten gaan, mits er verzorging zou zijn.
Mijn zoon is daarom bij mij voor een tijdje. Het zal nog een aantal weken duren
voordat het keatinegehalte weer op normaal nivo is en ook zal mijn bloedarmoede
dan waarschijnlijk wat afgezakt zijn.
Volgende week volgen de volgende
onderzoeken naar mijn nieren en wordt er ook gesproken over het verdere behandelplan
van de blaaskanker.
Ik ben wel blij weer thuis te zijn,
al weet ik dat de volgende opname waarschijnlijk al weer voor de deur staat. Nu
even een paar dagen volledige rust. De drie keer narcose heeft er behoorlijk
ingehakt. Gelukkig is de pijn niet constant en goed onder controle te houden
met medicatie.
Tsja, zo ga je het ziekenhuis in met
de verwachting één of hooguit twee nachtjes te moeten blijven, en is de
realiteit dat het bijna twee weken werden, en dat het eind nog lang niet in
zicht is. Volgende keer meer.