Op naar de operatie.

De week die volgde op de ct-scan was niet de prettigste week van mijn leven. Mijn darmen waren dusdanig van streek, dat voedsel er de eerste dagen via de ingang, er ook via dezelfde weg weer uitging. Gelukkig ging dat na een week weer over. Het zorgde jammer genoeg wel voor een enorm slap gevoel. Ik heb dan ook nagenoeg de hele periode horizontaal doorgebracht. Wat vervelender is, is dat de hematurie maar niet stopt en dat de bijbehorende bloedarmoede steeds erger wordt.

Woensdag moest ik naar het ziekenhuis om verschillende zaken af te handelen die standaard zijn bij een operatie. Op een te laag HB na is alles oké. De hematurie is wel aanleiding om de geplande operatie wat eerder uit te voeren. Ik ben daar wel blij om. Omdat de operatie naar voor is geschoven word ik wel geopereerd door een andere uroloog. Ik had daar geen bezwaar tegen. Deze uroloog had mij vorig jaar ook al in behandeling, en toen had ik er wel vertrouwen in. Dus een positief gevoel. Nog even een weekje me door de vervelende gevolgen van de hematurie heen worstelen, de operatie, en dan weer op naar een min of meer normaal leven. Vanaf afgelopen woensdag begin ik trouwens wel meer pijn te krijgen met behoorlijke uitschieters, en daar baal ik wel wat van.

Wat heel goed voelt is dat er een groepje mensen ontstaat, dat zich om je bekommert en hulp biedt waar dat nodig is. Voorlopig is die hulp nog niet zo nodig, maar het is een prettig idee dat er, indien nodig, hulp beschikbaar is.