Een vervelende week.

Afgelopen week was het, fysiek gezien, niet een goede week. Tot vrijdag ging het nog best aardig, maar daarna rolde het balletje een beetje de verkeerde kant op. Vrijdag had ik weer een chemo/immuno-behandeling. Dat dreigde even niet door te gaan toen de verpleegkundige ontdekte dat er meer bloed in mijn urine zat dan de week daarvoor. En bij een bloeding van de blaas mag de behandeling niet door gaan. Ik had al aangegeven dat de bloeding niet door de blaas, maar door mijn rechternier veroorzaakt wordt. Er is even overleg geweest met de voorhanden zijnde uroloog, die uiteindelijk besloot om toch maar door te gaan met behandelen. De behandeling zelf is goed te doen. Na twee uur kon ik het ziekenhuis verlaten. Ik voelde me nog prima.

De zaterdag ben ik zoals ik had afgesproken naar mijn kleinkinderen in Heerenveen geweest en bij de heenreis begon ik te merken, dat het niet helemaal goed zat. Toen ik ter plekke uit de auto stapte had ik alle moeite om niet meteen om te vallen. Duizelingen in een mate zoals ik dat nog niet heb meegemaakt. Na een tijdje was het weer oké. ’s Avonds thuis was ik doodop, maar kon ik door een vervelend gevoel in mijn buik maar moeilijk de slaap vatten. De zondag ben ik naar een vriendin geweest te barbecueën. Ook toen weer duizelingen. Ik heb me de hele middag rustig gehouden en gelukkig heb ik die middag geen last meer gehad. ’s Avonds weer doodop en wat pijn in mijn buik. Het slapen ging gelukkig wat beter.

De maandag en de dinsdag heb ik me ziek gevoeld. Misselijk, pijn, moe, duizelingen en totaal geen zin om ook maar iets te doen. De nachten waren ook niet je van het.

Vandaag woensdag ging het gelukkig een stuk beter en was ik ook weer in staat wat huishoudelijke dingen te doen en ben ook even wezen boodschappen te doen.

Met mijn uroloog had ik afgesproken om aan de bel te trekken als ik na een week, vandaag dus, nog niets had gehoord van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Dat is het geval, dus morgen maar even contact opnemen met mijn uroloog.

Ik heb het gevoel dat ik met een tikkende tijdbom in mijn lijf rondloop. Een nier en lymfklier die aangetast zijn door de kanker, die eigenlijk zo snel mogelijk verwijderd of behandeld moeten worden, en maar wachten op de start van een volgend onderzoek. Bovendien kunnen de stents die geplaatst zijn maximaal drie maanden blijven zitten. Er is dus wel wat haast geboden. Misschien ben ik wat te ongeduldig en gaat het straks heel snel. Ik hoop, en ga er nog steeds van uit, dat wanneer er verder gegaan wordt met mijn nieren er iets positiefs uit gaat komen, al heb ik soms ook momenten dat ik daar erg aan twijfel. Die twijfel is funest, en probeer ik zo ver mogelijk van me te houden, al is dat soms lastig.

Vrijdag volgende behandeling van de blaas, en ik hoop dat ik me daarna beter voel dan de afgelopen week.