zondag 2 oktober 2016

De volgende fase.

Al weer anderhalve week voorbij. Er is het nodige gebeurd, maar belangrijker is wat er de komende week staat te gebeuren.
Eerst maar even wat er zoal is langs gekomen. Twee chemo/immuno behandelingen, die verliepen zoals verwacht. Ik ben van beide wel wat ziek geweest en ook begin ik wat last van mijn onderbuik te krijgen. De verpleegkundigen die met deze behandelingen belast zijn nemen steeds alle tijd voor me. Er wordt onder andere ook gekeken hoe ik psycho/emotioneel door deze periode kom, aangezien er nogal wat onduidelijkheden wat betreft de toekomst zijn en dat de perspectieven er niet goed uit zien. Ik ben me daar terdege van bewust en besef dat, ongeacht wat me te wachten staat, mijn leven behoorlijk op zijn kop zal komen te staan. En juist dit besef is mijn drijfveer om zolang het gaat de dingen die ik kan doen ook werkelijk te doen, en me niet te veel bezig te houden met een scenario, waar nog maar nauwelijks iets over te zeggen valt, omdat dat nog niet aan de orde is. Natuurlijk gaat het regelmatig door mijn hoofd, maar ik wil het heden er niet door laten beïnvloeden. Over het “nu” heb ik nog de regie, over de toekomst (nog) geen enkele. Het enige dat ik over mijn toekomst kan zeggen is, dat ik daarover de regie niet volledig uit handen laat nemen en dat uiteindelijk dat, wat ik nog aanvaardbaar vind doorslaggevend zal zijn bij beslissingen over doorgaan of opgeven. Dit laatste heb ik ook met het lotgenotengroepje waar ik deze week mee geluncht heb doorgesproken.
De komende week staat in het teken van de voorlaatste chemo/immuno behandeling en een serie onderzoeken in Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Die onderzoeken vinden allemaal plaats op één dag, waarna ook een voorlopig behandelplan wordt opgesteld. Dit is eigenlijk een standaardprocedure van het AvL. De week erop krijg ik te horen wat er allemaal mogelijk en niet mogelijk is en hoe dit eventueel uitgevoerd gaat worden en door wie. De onderzoeken zijn geen pretje, maar ik moet daar maar even doorheen.
Ondertussen zit ik nog steeds met een nier in mijn lijf waar nog steeds niets aan gedaan wordt en die wel een gevaar vormt, in de vorm van mogelijke uitzaaiingen, en een aflopende timer voor wat betreft de geplaatste stents. Het wordt dus hoog tijd dat er actie ondernomen wordt. Ik vraag me trouwens af of het echt onmogelijk is om die stents te laten zitten.

Op dit moment ben ik niet helemaal fit. De bloedingen zijn wat verergerd en ik heb wat last van de laatste behandeling. Vandaag dus maar even in de ruststand. Als ik mijn conditie vergelijk met een paar weken geleden valt er op te merken dat die behoorlijk vooruit gegaan is, en dat is ook nodig, gezien wat me te wachten staat. Ik hoop dat mijn volgend blog-bericht een positieve inhoud heeft.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten