Zo, we zijn
weer een tijdje verder sinds mijn laatste bericht op dit blog. Ik schrijf dit
op eerste kerstdag met de hand aangezien ik even geen laptop tot mijn
beschikking heb.
Er is nogal
wat gebeurd sinds het laatste bericht. Ik start dit stuk maar even op 20
december. In de nacht van 19 op 20 december ging het helemaal mis. Ik kon
totaal niet meer plassen en dat veroorzaakte behoorlijk veel pijn. Tegen de
ochtend heb ik het noodnummer van de afdeling oncologie van het ziekenhuis
gebeld en een tijdje later was de noodarts bij me thuis. Die heeft geprobeerd
via een katheder de boel weer op gang te krijgen, maar dat mislukte helaas. Er
zat maar één ding op: naar het ziekenhuis. De dienstdoende arts besloot een
spoelkatheder aan te brengen en me in het ziekenhuis op te nemen. Deze keer
werd het de afdeling urologie. Het inbrengen van de spoelkatheder was geen
pretje, en nou druk ik me eufemistisch uit. Het haalde wel de druk van mijn
blaas weg. Op zich fijn, maar daarvoor in de blaas kwamen blaaskrampen. Er is
nog even geprobeerd d.m.v. injecties met morfine de pijn te verlichten, maar
dit had meer een erg tijdelijk effect. Al snel werd ik naar de afdeling
gebracht en kreeg ik een specifiek medicijn om die blaaskrampen te
onderdrukken. Dat ging redelijk. Ik kreeg die krampen nu nog slechts eens per
kwartier en ze hielden meestal niet langer dan een minuut aan. Via de
spoelkatheder ging er 3 liter vocht in en uit de blaas. De bedoeling was om de
bloedstolsels in mijn blaas eruit te krijgen. Deze procedure heeft geduurd van
dinsdagochtend tot donderdagochtend. Op donderdagochtend leek het er op dat de
blaasstolsels opgeruimd waren en werd besloten de katheder te verwijderen. Een
hele opluchting, want een katheder van dit formaat is echt een hel. Na een
tijdje moest ik proberen zelfstandig te plassen en moest dus naar het toilet
lopen. Op dat moment kwam ik er achter dat lopen nagenoeg onmogelijk was. Met
wat hulp lukte het me toch. Elke pas deed me echter pijn. Het vermoeden was dat
er een uitzaaiing zit in het gewricht van linker bovenbeen en bekken. Ik heb
die donderdag toch geleerd weer wat te lopen. De pijn bleef echter.
Vrijdagochtend was de pijn in het gewricht behoorlijk opgelopen en ook had ik
behoorlijk pijn in één van de ribben aan de linkerkant. Met behulp van
vloeibare morfine is geprobeerd de pijn draaglijk te houden. Op zaterdagochtend
was de pijn in het heupgewricht behoorlijk opgelopen. Mijn uroloog, die
toevallig weekend-dienst had, vond dat hier wat aan gedaan moest worden. Het
zgn. pijn-team was de dag ervoor al ingeschakeld, maar had zich nog niet laten
zien. Mijn uroloog besloot tot actie over te gaan en besloot in overleg de
dosis van de morfinepleisters flink op te hogen en een poging te wagen het RIF
te bewegen nog dezelfde dan de rib en het gewricht te onderzoeken en eventueel
te bestralen. Dit lukte, en zaterdagmiddag rond een uur of vier waren het
onderzoek en de bestraling achter de rug. Op de afdeling kreeg ik een extra
pleister. De verpleegkundige di de pleister aanbracht was verbaasd over de
hoogte van de dosering aangezien die al enorm hoog was.
De eerste
kerstdag begon goed. De pijn was behoorlijk gezakt en ik kon, zij het met
behulp van een rolstoel die ik al rollator gebruik, weer lopen zonder pijn. Ik
kreeg die dag ook een klysma, aangezien ik al een tijdje geen ontlasting had
gehad. Ik heb die dag heel wat af “gelopen” met mijn rolstoel. Zo nu en dan
moet ik wel even zitten vanwege duizeligheid, maar ja, wat wil je met zo veel
drugs in je lijf.
De
afgelopen week heeft ook wel voor de nodige emoties gezorgd. Logisch denk ik,
gezien de pijn en het matige tempo waarin de pijn weggetrokken is. Het is de
bedoeling dat er op termijn bekeken wordt of er rechts ook één van mijn ribben
bestraald moet worden. Verder is de bloedarmoede bekeken, en wordt er nagedacht
over hoe dit te behandelen. Gedacht wordt aan een bestraling van de
rechternier. Afgelopen donderdag had ik weer een bloedtransfusie gehad, wegens
een snel dalend HB. Ik hoop dat dat kan, want dan zijn er gelijk twee problemen
opgelost, de bloedarmoede en het ontstaan van stolsels.
De
kerstdagen had ik me toch even anders voorgesteld, maar ja het is niet anders.
De uroloog vond het niet verantwoord om me deze twee dagen thuis te laten zijn,
en eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ik stevig onder controle wordt gehouden.
In de nacht van eerste op tweed kerstdag ging er weer iets mis. Ik moest om een
uur of vijf plassen en dat wilde maar nauwelijks lukken. De verpleegkundige
heeft daarna gecontroleerd of er nog urine was achter gebleven in de blaas. Dar
was het geval. Ze heeft via een katheder de blaas verder geleegd. ’s Morgens ging
het plassen min of meer normaal. ’s Middags kwam mijn zoon, die mocht blijven
eten voor een kerstdiner. War er toch nog iets van een kerst gevoel.
Nu,
dinsdag, zit ik te wachten op de dingen die gaan gebeuren, en daar valt maar
nauelijk iets over te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten