De laatste week van januari.

Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk heb ik even tijd gevonden om een verslagje van een paar weken geleden te plaatsen

Soms gaat de tijd erg langzaam lijkt het, terwijl op andere momenten de tijd vliegt. Deze week was er een in de laatste categorie. De hoeveelheid gebeurtenissen is hier denk ik ook debet aan. Verslag per dag in dit bericht.

Maandag. Om half tien op mijn werk. Ik had een verzoek om een observatie te doen gekregen. Daar heb ik me het eerste deel van de ochtend mee bezig gehouden. Aan het eind van de ochtend werd ik bij mijn chef verwacht voor een gesprek. Dit gesprek verliep in mijn optiek goed. Ik heb goed zelf de regie in handen genomen over hoe ik mijn functioneren binnen de school zie en ga uitvoeren.
Afgelopen dinsdag was er weer een contactgroepochtend. Ik kwam deze keer helemaal in beeld. Kennelijk was er overleg geweest met mijn psycholoog, want een aantal zaken die nog niet eerder genoemd waren, kwam aan bod. Met name de verwaarlozing van mijn eigen gevoelens. Ik heb aangegeven dat ik de laatste tijd per dag een kwartiertje probeer waar te nemen op welke manier, in welke mate, en hoe lang ik ziek ben. Dit klinkt een beetje cryptisch, maar het komt eigenlijk erop neer dat ik een kwartier lang me volledig probeer bewust te zijn van mijn ziekte. Het resultaat is teleurstellend. Ik ben voortdurend bezig ziek te zijn, heb geleerd deze gewaarwording naar de achtergrond te drukken, maar slaag daar steeds minder in. Ik heb me voorgenomen ook schriftelijk vast te leggen wat ik tijdens zo’n kwartiertje gewaar wordt. Voorlopig schuif ik dat laatste steeds voor me uit. Net of ik nog steeds de ernst van de situatie aan het bagatelliseren ben. Ik ga me zelf niet dwingen dit te doen. Vandaag of morgen gebeurt het gewoon een keer. Ook kwam de onvoorspelbaarheid en het onverwachte van de dingen die gebeuren aan de orde. Tot nog toe kan ik daar redelijk mee om gaan, maar het is wel en energielek.
Aan het eind een oefening gedaan met betrekking tot de kantelpunten in je leven. Bij mij zijn dat er nogal wat. Het maakte bij mij behoorlijk wat emoties los. Het is  goed voor me om zo nu en dan deze emoties de ruimte te geven. De moeite die ik had deze emoties met anderen te delen, veroorzaakt door de laatste relatie die ik heb gehad en waarbij mijn vertrouwen in mijn volwassen medemens behoorlijk beschadigd is, wordt langzaam uit de weg geruimd. Ik gun me nu eindelijk om deze nare ervaringen te verwerken. Gelukkig herken ik een aantal zaken die nu op mij af komen, dankzij mijn opleiding tot rouwtherapeut. Dat neemt niet weg dat ik bepaalde gebeurtenissen nog wel een plek moet geven, vooral de laatste. Ik ga er voldoende tijd en ruimte voor reserveren. ’s Middags nog naar de golfbaan geweest. Ik begin langzamerhand weer beter te spelen.

De woensdag weer gewerkt. Verslag gemaakt van een aantal observaties en daarna overleg met de pedagogisch medewerker. Samen een advies opgesteld voor directie en team.

Ook deze middag tijd ingeruimd om wat te oefenen op de golfbaan.

Donderdag eerst de boodschappen gedaan en daarna 18  holes op de golfbaan gespeeld. Het ging hartstikke goed, tot de laatste vier holes. De vermoeidheid sloeg toe, en de concentratie was zoek. Jammer dan. Ik ben al weer een heel eind opgeschoten in vergelijking met een paar maanden geleden.

De vrijdag heb ik eerst gewerkt. Ik heb zowaar bij een collega in de les meegedaan een spelletje volleybal te spelen. ’s Middags merkte ik dat dat misschien een beetje te veel van het goede was. Ik kreeg behoorlijk last van de polyneuropathie.

Zaterdag met Fokje gegolfd. Ging ondanks kou en harde wind goed. Na afloop wel erg moe.

Zondag weer afgesproken met Fokje. De andere kant van de baan gespeeld. Het ging goed. Was na afloop wel doodop en ’s avonds ging de polyneuropathie als een gek tekeer. Gelukkig heb ik de nacht erna goed geslapen, zij met onderbrekingen.