Zoals ik eerder meldde moest ik
afgelopen vrijdag weer onder het mes. Er zou dezelfde strategie gehanteerd worden als
bij de vorige operatie, dus eerst op de gebruikelijke manier proberen
de stents te plaatsen en bij problemen een benadering via de rug. Om half één
was ik aan de beurt en rond half vijf was ik weer op de afdeling. Ik kreeg te
horen dat de operatie goed gelukt was en dat als alles normaal zou gaan ik de
volgende dag naar huis zou kunnen.
De volgende ochtend kwam mijn uroloog
langs met nog wat meer informatie over wat extra zaken die men gedaan had,
onder andere het nemen van biopts en opnames van de linker ureter. Er waren wat
verdachte plekjes waargenomen en nu wordt bekeken hoe daar mee om te gaan kreeg
ik te horen. Ik werd vervolgens losgekoppeld van de apparatuur, zodat ik even
kon gaan zitten. Dat kreeg ik niet zelfstandig voor elkaar en toen ik met wat
hulp toch zat draaide de hele wereld voor mijn ogen. Mijn uroloog besloot dat
ik nog minimaal een nacht zou moeten blijven en dat ik deze dag zou moeten
proberen weer zover te komen dat ik weer zelfstandig kan zitten, staan en een
stukje lopen. Ik voelde me doodongelukkig maar besefte, en dat bevestigde de
uroloog, dat in korte tijd vier keer een redelijke tijd onder narcose zijn en
een behoorlijke bloedarmoede daar debet aan zijn. De rest van de dag stond in
het teken van oefenen, en uiteindelijk kon ik weer redelijk lopen. Aan het eind
van de middag was ik behoorlijk moe en dat zorgde er ook voor dat de emotionele
belasting de ruimte kreeg. Gelukkig was er steun in de vorm van een
verpleegkundige met een luisterend oor en voldoende tijd.
De nacht verliep onrustig. Last van
polyneuropathie en onrust in mijn hoofd. Gelukkig nauwelijks pijn.
De zondag moest ik nog wel tot halverwege
de middag blijven, aangezien er nog wat tests gedaan zouden worden, maar
uiteindelijk kon ik rond vier uur naar huis.
De afgelopen nacht verliep
behoorlijk. Niet te vaak wakker, nauwelijks polyneuropathie en geen pijn.
Morgen moet ik weer terug naar het
ziekenhuis om de voorbereidingen te doen voor de volgende operatie. Ben er de
halve dag mee bezig, maar er gebeuren verder geen vervelende zaken. De volgende
operatie zal van een andere orde zijn dan wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Er
zal heel wat uit mijn lijf verwijderd worden en hopelijk kan men dan ook iets
doen aan de linker ureter. De opname zal sowieso meer dan vijf dagen duren. Ik
wacht maar af. Donderdag heb ik een afspraak met de uroloog en vrijdag de
eerste chemo/immuno behandeling. Al met al een drukke week die vooral gevuld is
met zaken die met het ziek zijn te maken hebben.
De afgelopen periode kreeg vaak te horen
hoe ik het voor elkaar krijg om positief te blijven. Ik moet echter toegeven
dat dat lang niet altijd lukt, en dat er ook momenten zijn dat emoties om
ruimte vragen. Gelukkig kan dat, omdat ik me bij de mensen die ik in mijn omgeving
toelaat veilig voel. En verder probeer ik niet te grote stappen te maken en
steeds korte doelen te stellen. Ik begin wel steeds meer het gevoel te krijgen
dat het uiteindelijke resultaat niet positief zal zijn. Voorlopig houd ik die
gedachte zo veel mogelijk op afstand en probeer als het kan optimaal te genieten
van het moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten